Ακρογιάλι

ήταν η ώρα που φιλούσε

ο ουρανός την θάλασσα

λες κι άνθιζαν

τριαντάφυλλα και μενεξέδες

στο γαλάζιο

παντού τριανταφυλλιά σύννεφα

ήταν η μικρή κόχη της γης

που το χέρι σου κυλούσε

στα μονοπάτια της παλάμης

απέραντη αμμουδιά

μπροστά η θάλασσα ακύμαντη

στο Πουθενά στο Πάντα.

ήταν η αύρα της ψυχής σου

που ανέβαινε ποτάμι

μελιστάλακτο

και πλημμυρούσε

νου

μάτια

ψυχή.

καληνύχτα

«καληνύχτα Κεμάλ….αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ»
Ν. Γκάτσος

Τα μάτια κλείσε
αναδύσου σε παράδεισο νοητό
εκεί που τα αστράλια δεν σταματούν να λάμπουν
σαν βγει το φως του ήλιου

πεταλούδες μαβιές και κόκκινες γύρω απ τα πράσινα
φύλλα
ανάμεσα στις φυλλωσιές εσύ
ολόχαρος να γεύεσαι νέκταρ
κι ανασαιμιές χαράς

τα μάτια κλείσε
βυθίσου σ εκείνη την θάλασσα
που ονειρεύτηκες μικρό παιδί,
κύματα κι αμμουδιά να γίνονται ένα
στου λογισμού τον ψίθυρο
κι εσύ ολοένα να διώχνεις μικρά χάρτινα καραβάκια
στο απέραντο γαλάζιο.

τα μάτια κλείσε
βάδισε ίσα ανάμεσα στα απάτητα ρουμάνια
βάδισε μέχρι να βρεις την σχισμή του βράχου
που ρέει μέλι και γάλα

τα μάτια κλείσε
είναι ο δικός σου κόσμος
που δεν θ αλλάξει ποτέ

στ ονειρο.

Sweet Dreams

sweet dreams

όνειρα βαμμένα το χρώμα των ματιών σου

ένα βαθύ πράσινο,

απρόσμενο  γαλάζιο

ένα κύμα ατέρμονο στις αμμουδιές του Πάντα

sweet dreams

όνειρα νοτισμένα την αύρα των χεριών σου

μια ζεστασιά μοναδική, ολοτρύφερη

σαν χάδι αστρόσκονης το μεσονύχτι

σαν χνότο μωρού στην αγκαλιά της μάνας.

sweet dreams

όνειρα πλημμυρισμένα την μορφή σου

ίδιος Ακρίτας Διγενής στου λογισμού το διάσελο

ίδιος Δροσουλίτης αλαφροκαβαλάρης

στης πεθυμιάς την στράτα

Σιωπή

Έφτασα ως εδώ

Στο παρτέρι με τις μαργαρίτες και τα δυοσμαρίνια
κάθισα και αιχμαλώτισα μια αχτίδα ήλιου στο μεγάλο δάχτυλο
προσπαθούσα από κει να αντικρίσω των ουρανό των ματιών σου

ύστερα

τα βήματα μ έφεραν εκεί στο δέντρο με τον τραχύ κορμό και τα ασημιά φύλλα
ένα μικρό πουλί να επιμένει να μου θυμίζει την άνοιξη
«σώπασε!» πρόσταξα
«Ο καλός μου κοιμάται ανάμεσα στα χαμομήλια και τις παπαρούνες
μην τον ξυπνήσεις!»

έφυγα ….

υπομονή δεν είχα να περιμένω μες στην σιωπή
να περάσει το μικρό κοτσύφι στον ουρανό του δειλινού

σ άφησα λουσμένο με το μαβί φως που ερχόταν απ το βάθος του ορίζοντα

…η σιωπή είχε ήδη διαρρήξει τον υμένα της ουτοπίας.

Για ένα πουκάμισο αδειανό....

Να καρτερώ μιαν άνοιξη
ένα μικρό χελδόνι να φανεί
στο μαβί το σύννεφο του λογισμού;

Να καρτερώ τον έρωτα
γιορτή Πρωτομαγιάς
να στολίσει ολάκερο το είναι;

να νιώθω τις ψυχής το σκίρτημα
στιγμή της προσμονής;

Το προσκεφάλι νοτισμένο
μ αλμυρές ρανίδες
σαν σε ζητώ
στις στράτες τ ουρανού καλέ μου!


Αγώνας άγονος
μάχη
«για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη»

Αντιγόνη

«Ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό ,
σπίτι μου
στην βαθιά την γη
κι αιώνιο κελί μου»

Μ αργά βήματα
οδεύω τώρα
στην αιώνια κατοικιά μου
με συντροφιά σκιές
κι ονείρατα
Χρέος στον αδερφό μου
μ οδηγεί
να πάρω την στράτα την πολύπαθη.

Χαρά του υμεναίου δεν γεύτηκα
παρθένα εγώ
του Σοφοκλή

Τα χείλη μου ψελλίζουν
της λευτεριάς τραγούδι.
Στου Κρέοντα το μένος
δεν θα υπακούσω .
«Ω Τάφε μου… κρεβάτι νυφικό»




«Ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό,
σπίτι μου
στην βαθιά την γη
κι αιώνιο κελί μου»

με τα δεσμά στα χέρια
καρτερώ να έρθει η άνοιξη.

το αίμα μου νότισε την γη
λουλούδι λευτεριάς
λαχταρώ να φυτρώσει

«Ω Τάφε μου»

κελί της φυλακής
ο γόος της καρδιάς μου
φτάνει μόνο να γκρεμίσει
τα σίδερα
κι ένα λευκό πουλί
να σκίσει τον ουρανό.

Έτσι η λευτεριά θα βρει τον δρόμο της
και θα ρθει….

Βίοι παράλληλοι - Στιγμές κοινές

Βίοι παράλληλοι- στιγμές κοινές

Διάλεξα μορφές απ τον αγώνα των Κούρδων. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω στο μεγαλείο αυτών των ανθρώπων. Πιστεύω πως η ψυχή τους καμιά φορά ομοιάζει με την δική μας. Έτσι παραθέτω δύο ιστορίες δύο ανθρώπους έναν Έλληνα κι έναν Κούρδο ανώνυμο η επώνυμο δεν έχει σημασία. Η ουσία είναι πως και οι δύο αγωνίζονται για ένα ιδανικό : την ελευθερία!
Αρχίζω από τις γυναίκες και αφορμή για αυτή μου την επιλογή αποτέλεσε η συλλογή των φωτογραφιών που παραθέτει ο έξοχος και αγωνιστής Κούρδος συγγραφέας
Cemil Turan Bazidi.
Σ όλες αυτές τις παρουσίες υπάρχει ένα σημείο κοινό εκείνο του στίχου του Καβάφη απ την Ιθάκη:
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.