Στην τσέπη του λευκού πουκάμισου ένα ξεφτισμένο ονειρο
Στα χείλη ένα μαραμένο «γιατί»
Ακόμη στα χέρια της έκαιγε το τελευταίο τσιγάρο
Δεν πρόλαβε να σε φωνάξει
Είχες στρίψει στην άλλη γωνία
Είχες κλείσει τις γρίλιες
Είχες ανοίξει δυνατά τον ήχο στην τηλεόραση
Ελεθοτυφλούσες
Εσύ
εγώ
όλοι
Μια κοινωνία ολόκληρη.
Εκείνη ψυχή πεταμένη στο ρείθρο
«Γιατί;»
φούντωνε ο στεναγμός στ απάνω χείλι.
Η άσπρη έτρεχε στις φλέβες του μυαλού της
πιο γρήγορα τώρα.
Η ανάσα έσβησε
απ τον ήχο της μηχανής
που πέρασε
το πεζοδρόμιο.
«Νεαρή ατιμοθάνατη γυναίκα»
τίτλος στα ψηλά των πρωινών εφημερίδων
Στα χείλη ένα μαραμένο «γιατί»
Ακόμη στα χέρια της έκαιγε το τελευταίο τσιγάρο
Δεν πρόλαβε να σε φωνάξει
Είχες στρίψει στην άλλη γωνία
Είχες κλείσει τις γρίλιες
Είχες ανοίξει δυνατά τον ήχο στην τηλεόραση
Ελεθοτυφλούσες
Εσύ
εγώ
όλοι
Μια κοινωνία ολόκληρη.
Εκείνη ψυχή πεταμένη στο ρείθρο
«Γιατί;»
φούντωνε ο στεναγμός στ απάνω χείλι.
Η άσπρη έτρεχε στις φλέβες του μυαλού της
πιο γρήγορα τώρα.
Η ανάσα έσβησε
απ τον ήχο της μηχανής
που πέρασε
το πεζοδρόμιο.
«Νεαρή ατιμοθάνατη γυναίκα»
τίτλος στα ψηλά των πρωινών εφημερίδων
9 σχόλια:
Φοβάμαι τους τίτλους των πρωινων εφημερίδων..
Καλημερα γλυκια μου..
τυφλοί είμαστε μπροστά στα δείγματα
βοήθειας...
γιατί να φουντώνει ο αναστεναγμός
όταν άσπρος γίνει;
καλό μεσημέρι!
Αναστασία, πρώτη φορά επισκέπτομαι τον χώρο σου και όπως περίμενα βρήκα απίστευτα αγγίγματα στην ψυχή μου, όπως αυτά που διάβασα στο "Εικονική Λογοτεχνία και Ποίηση", μα τούτο εδώ είναι κάτι παραπάνω. Είναι μέγκενη αδίστακτη και αφόρητη. Δύο φορές μου έχει συμβεί. Και τις δύο φορές σε νεαρές ψυχές πριν κλείσουν τα 22 τους. Άγνωστες υπάρξεις και οι δυο μα τόσο οικείες. Η αίσθηση της αδυναμίας να βοηθήσεις είναι το χειρότερο που σου μένει στο τέλος και δεν ξεχνιέται ποτέ. Στρέφεις το βλέμμα από την άλλη και νιώθεις μέσα σου μόνο τον εξεφτελισμό να είσαι άνθρωπος.
Μου έφερες στην μνήμη άσχημες στιγμές αλλά είναι καλό να θυμόμαστε την πορεία μας στο χρόνο για να ρυθμίζουμε κατάλληλα την πυξίδα μας.
Να είσαι πάντα καλά
Στον μπλόκο που έγινε στο μπαρ
σε πήραν μ' άλλους δεκατρείς
δάκτυλος οπωσδήποτε,
κατηγορίας σοβαρής.
Ένοχοι όλοι και ύποπτοι
κι ας είσαστε ανύποπτοι.
Μα όταν σε ψάξαν για να βρουν
εκείνα που όλα τ' αναιρούν
και σε τυλίγαν σαν κλωστή
κατηγορία να στηριχτεί
μες στις ραφές σου του παλτού
βρήκαν κομμάτια ουρανού.
Και σαν νεκρό σ' ορθοσκοπούνε
χρυσάφια της ψυχής να βρούνε.
Είσαι ένας ένοχος λοιπόν
με σκοτεινό το παρελθόν
στό 'χα πει και σ' είχα συμβουλέψει:
Καρφώσου στην καρέκλα του σπιτιού σου.
Χαρτιά να τρως που γράφτηκαν με σκέψη,
κι όχι να θες τη λευτεριά του εαυτού σου.
Στο μπλόκο που έγινε στο μπαρ
σου σκίσανε και το μπουφάν
κι έζησες μια παράσταση
με τα διότι και τα αν.
Ήταν κι αυτό μια εκτόνωση
στη μαύρη σου απομόνωση.
Κι όταν σε γδύναν να σε ψάξουν
γραμμάρια ζωής ν' αλλάξουν
βρήκαν στις τσέπες σου φιλιά,
πηγάδια, βρύσες και πουλιά
και στο μυαλό σου τα τοπία
που έχει κάθε ουτοπία.
Σαν χιόνι πέφταν μουσικές
και οι ολόχρυσες βροχές.
Είσαι ένας ένοχος λοιπόν
με λερωμένο παρελθόν
_
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Ειλικρινά παιδιά με αφήσατε άφωνη. Δεν μπορώ να πω κατι! Είμαι απ έξω εγραψα το ποιημα ετσι σαν κατι λογοτεχνικό αλλα τελικά ειναι ζωή.
Μακάρι να ειστε καλα και να ζείτε γιατι η ζωη ειναι παράδεισος και οχι ψευδαίσθηση.
Λάκη και Νατάσα Γωγώ και Μαρία την καληνυχτα μου και τα φιλιά μου.
Στα ψιλά γράμματα πέρασες
των εφημερίδων
ίσως γιατί ποτέ δεν ήσουν
τίποτα περισσότερο
από μια αμελητέα ποσότητα.
Αναστασία μου φιλιά πολλά για μια όμορφη αν και κρύα μέρα
"εσύ"
"εγώ"
"μια κοινωνία ολόκληρη"
... πότε θα καταφέρουμε να καταλάβουμε ότι όταν το "εσύ" και το "εγώ" γίνουνε μια κοινωνία ολόκληρη, θα ευτυχίσουμε...
... έτσω και για λίγο; ...
Καλημέρα Αναστασία μου! Μέρες προσπαθώ να σου γράψω αλλά είμαι ακόμα αρχάρια με τα μπλογκ και δυσκολευόμουν εκτός pathfinder. Υπέροχη, υπέροχη δουλειά!
Καλησπέρα Αναστασία! Θα ήθελα να αφήνω σχόλια και στο προφίλ σου... Υπάρχει δυνατότητα;
Δημοσίευση σχολίου