Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....
Το ταξίδι που λέγεται ζωή για μένα αρχίζει και τελειώνει στην πόλη της Λαμίας. Εκεί στην κοιλάδα του Σπερχειού ανάμεσα απ τις Θερμές Πύλες του μύθου και της πραγματικότητας.
Στόχος ζωής η προσφορά σε όλους, μα πιο πολύ στο μέλλον του κόσμου τούτου, στα παιδιά.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστονόσο μπορείς: μην την εξευτελίζειςμες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς τηνστων σχέσεων και των συναναστροφώντην καθημερινήν ανοησία,ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Πόση δύναμη χρειάζεται για να πούμε ένα οριστικό φεύγω.. Πόση δύναμη και σιγουριά χρειάζεται.. Πόσο ψηλά πρέπει να είναι το κεφάλι τούτη τη στιγμή.. Γιατί έτσι μας πρέπει να φεύγουμε.. Γιατί έτσι μας πρέπει.. Είναι και αυτή η μουσική.. Είναι που η απουσία με κάνει να σκέφτομαι αλλιώς.. Είναι που κάποτε πρέπει να αποφασίσω να φύγω.. κι όλο το αναβάλλω.. κι όλο στα λιμέρια του τρυγυρνώ.. Είναι που κάθε φυγή πονάει.. Γιατί ο τόπος που αφήνεις πίσω σου αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου. Έχω συγκλονιστεί.. Ταρακούνησες αυτό που τόσο καιρό νανουρίζω μέσα μου.. Σε ευχαριστώ.
φεύγουμε πραγματικά; από το πριν; το τώρα μας είναι (και) το πριν μας. που γίνεται μετά μας. ίσως να μην φεύγουμε από αυτά που μας πονάνε. απλά τα αφήνουμε στο πριν. να γίνει η δημιουργία του μετά. στο τώρα. (μην φύγεις τώρα που ήρθαμε :))
Κάνω τις σκέψεις λόγια μα τα λόγια δεν γίνονται πράξεις. ευχαριστώ Jakie που πέρασες κι αφησες το τετραφυλλο φύλλο της ψυχής σου εδώ φίλε μου καλως όρισες χαρηκα που μπηκες στο blog μου. Δεν θα φυγω οχι....
7 σχόλια:
Πόση δύναμη χρειάζεται για να πούμε ένα οριστικό φεύγω..
Πόση δύναμη και σιγουριά χρειάζεται..
Πόσο ψηλά πρέπει να είναι το κεφάλι τούτη τη στιγμή..
Γιατί έτσι μας πρέπει να φεύγουμε..
Γιατί έτσι μας πρέπει..
Είναι και αυτή η μουσική..
Είναι που η απουσία με κάνει να σκέφτομαι αλλιώς..
Είναι που κάποτε πρέπει να αποφασίσω να φύγω.. κι όλο το αναβάλλω.. κι όλο στα λιμέρια του τρυγυρνώ..
Είναι που κάθε φυγή πονάει..
Γιατί ο τόπος που αφήνεις πίσω σου αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου.
Έχω συγκλονιστεί..
Ταρακούνησες αυτό που τόσο καιρό νανουρίζω μέσα μου..
Σε ευχαριστώ.
φεύγουμε πραγματικά; από το πριν;
το τώρα μας είναι (και) το πριν μας. που γίνεται μετά μας.
ίσως να μην φεύγουμε από αυτά που μας πονάνε. απλά τα αφήνουμε στο πριν. να γίνει η δημιουργία του μετά. στο τώρα.
(μην φύγεις τώρα που ήρθαμε :))
Κάνω τις σκέψεις λόγια μα τα λόγια δεν γίνονται πράξεις. ευχαριστώ Jakie που πέρασες κι αφησες το τετραφυλλο φύλλο της ψυχής σου εδώ φίλε μου καλως όρισες χαρηκα που μπηκες στο blog μου.
Δεν θα φυγω οχι....
Mακάρι να μπορουσαμε παντα να φυγουμε Αναστασία μου...
Τουλαχιστον ας το καταφερνουμε καπου καπου με το μυαλο και μονο
"..Και να που ψάχνω πάλι
τις ανάσες σου
κείνες τις άγιες τρίλιες
του Καλοκαιριού
όπου περιδιαβαίναμε τα σύννεφα
κι ανάβαμε περιχαρείς
άσπιλα άστρα.."
Φυγή προς τα μπρός Αναστασία μου..
Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον..
Όμορφοι πάντα οι στίχοι σου..
Κ α λ η σ π έ ρ α . .
Τάκη σ ευχαριστώ για το πέρασμά σου. Μαράκη την καλησπέρα μου.
Καλο βράδυ.
ας στοχεύσει η καρδιά σου
του ονείρου σου την πόρτα
για να είναι τα βήματά σου
βήματα χαράς ελπίδας και
ευτυχίας
μιας και φεύγεις
καλή σου νύχτα
Δημοσίευση σχολίου