Είναι φορές που χάνομαι στην άκρη των στοχασμών
σε συναντώ κείνη την ώρα που τα πουλιά πηγαίνουν να κοιμηθούν,
όλα τα μικρά σπουργίτια μαζεύονται στο μεγάλο πλατάνι της πλατείας και ψιθυρίζουν μεταξύ τους.
Είναι φορές που βυθίζομαι στην απύθμενη ηδονή της θύμησης.
Γλυκιά χαρακιά στο γαλάζιο του χτες κάνω κι αναζητώ εκείνο το χαμογέλιο.
Τα μάτια τα κλειστά
Τα χείλη τα καμένα απ του έρωτα την λάβα.
Είναι φορές που ακολουθώ το μονοπάτι το χιλιοταξιδεμένο και φτάνω ίσα στην ρίζα του ουράνιου τόξου που ο ίδιος έπλασες με τα ακροδάχτυλα
εκεί αποθέτω έναν άλικο βόλο την καρδιά μου .
Τάμα και φυλαχτό
Στον ναό της αγάπης.
σε συναντώ κείνη την ώρα που τα πουλιά πηγαίνουν να κοιμηθούν,
όλα τα μικρά σπουργίτια μαζεύονται στο μεγάλο πλατάνι της πλατείας και ψιθυρίζουν μεταξύ τους.
Είναι φορές που βυθίζομαι στην απύθμενη ηδονή της θύμησης.
Γλυκιά χαρακιά στο γαλάζιο του χτες κάνω κι αναζητώ εκείνο το χαμογέλιο.
Τα μάτια τα κλειστά
Τα χείλη τα καμένα απ του έρωτα την λάβα.
Είναι φορές που ακολουθώ το μονοπάτι το χιλιοταξιδεμένο και φτάνω ίσα στην ρίζα του ουράνιου τόξου που ο ίδιος έπλασες με τα ακροδάχτυλα
εκεί αποθέτω έναν άλικο βόλο την καρδιά μου .
Τάμα και φυλαχτό
Στον ναό της αγάπης.
2 σχόλια:
"Τόσο μόνον
Όσο το θρόισμα τ’ ανέμου
εκπνέει άφατο στον ορίζοντα
για να σταλάξει ο ουρανός
χαράματα το δάκρυ του.. "
Πολύ όμορφο Αναστασία..
Την αγάπη μου και τις ευχές μου
για ένα ευχάριστο ΣΚ..
Είναι υπέροχες αυτές οι φορές, έτσι δεν είναι; :)))
Μια καλή μέρα να έχεις σου εύχομαι.
Δημοσίευση σχολίου