Επέστρεφε

“επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθησις»

Διαρρηγνύω τον υμένα της ουτοπίας
ξεχωρίζω μέσα απ την αχλή
του ονείρου,
ρανίδα ηδονής,
ένωση σαρκική
απραγμάτωτη.

Η ανάσα καυτή
κοφτή
σχεδόν ασθματική
πάνω στο άυλο κορμί
κυλά
λεπτή γραφίδα
λόγου.

Καμιά φορά η λήθη
σκεπάζει μ άσπρο
κατάλευκο σχεδόν διάφανο
σάβανο,
αναστεναγμούς
ψευδαισθήσεις
οργασμούς νοητούς
την άβυσσο που βύθιζα την αύρα μου.

παρακαλώ σε….
μια λέξη μοναχά
δονεί ηδονικά
τον άνεμο
και φτερουγάει ανάμεσα μας.

παρακαλώ σε…

“επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθησις»

Ύπνος

κοιμήθηκα
έναν ύπνο βαθύ
που έμοιαζε θάνατο.
Σ αντίκρισα
γυμνό
στιλπνό
μπροστά μου
ντυμένο την δροσιά της αυγής,
ντυμένο το άρωμα της νύχτας

τα μάτια βυθίζονταν στο σκοτάδι
δεν διέκρινα τίποτε

τα χέρια μόνο κυλούσαν
πάνω κάτω στις νεροσυρμές
του κορμιού

ολοένα απομακρυνόσουν
ονειρο αλλοτινό
φαντασιά παλιωμένη
σαν να είχε κυλήσει ολάκερος
ο χρόνος του κόσμου.

ξάφνου ανοίγω τα μάτια
αντικρίζω φως
μόνο φως.

Το δείλι

Κοιτούσες με θαλασσινή ματιά
τα ρόδα σου το δείλι,
ένα ένα τα μικρά
μπουμπούκια
γέρναν στο χάδι
απ τα ακροδάχτυλα.

Ήταν θαρρείς ένας κόσμος σιωπηλός
που σε συντρόφευε
κάθε που η ζωή σε βύθιζε σε άβυσσο.

Η καρδιά σου άνοιγε παραθύρι ολάνθιστο
μ ευωδιές και χρώματα
χτυπούσε μ ευγνωμοσύνη
απ τα πέταλα των ρόδων
που άγγιζες.

Τα μάτια σου θαρρείς
έπαιρναν το χρώμα
του δειλινού
η ανάσα σου την ευωδιά της νύχτας,
έτσι που κοιτούσες τα μαβιά πέταλα
νύχτα με πανσέληνο.

Δραπέτης ονείρου

Άναρχος έρως
ζώσας ζωής
δραπέτης ονείρου
του νου γητευτής

Άκρατος πόθος
του φόβου θανή
ασίγαστο μένος
και ξάφνου…σιγή

Αέναο πάθος
το «πρέπει» νεκρό
το χτες στην ζωή μου
τοπίο κενό.

Το «τώρα» το «πάντα»
αλήθεια γυμνή
έκρηξη φλόγας
η σάρκα ριγεί.

Μην ρωτάς
μόνο ζήσε!
τα μάτια κλειστά
πορεύσου τον δρόμο
που χτυπά η καρδιά.