Το δείλι

Κοιτούσες με θαλασσινή ματιά
τα ρόδα σου το δείλι,
ένα ένα τα μικρά
μπουμπούκια
γέρναν στο χάδι
απ τα ακροδάχτυλα.

Ήταν θαρρείς ένας κόσμος σιωπηλός
που σε συντρόφευε
κάθε που η ζωή σε βύθιζε σε άβυσσο.

Η καρδιά σου άνοιγε παραθύρι ολάνθιστο
μ ευωδιές και χρώματα
χτυπούσε μ ευγνωμοσύνη
απ τα πέταλα των ρόδων
που άγγιζες.

Τα μάτια σου θαρρείς
έπαιρναν το χρώμα
του δειλινού
η ανάσα σου την ευωδιά της νύχτας,
έτσι που κοιτούσες τα μαβιά πέταλα
νύχτα με πανσέληνο.