Το χέρι έβαλε αντήλιο
κραυγή αετού υψώνει
απ του κελιού το έμπα.
Ο δρόμος καινός,
Απάτητος,
για μένα!
Αρκεί του Δαίδαλου
η πειθώ
τόση ορμή
να παύσει;
Τα χέρια ανοίγει
χάνεται στου απείρου
το γαλάζιο
Δρόμος καινός
Δρόμος απάτητος
για μένα!
Ήλιος γητευτής
Ήλιος οδηγός
Αρκεί του Δαίδαλου
η πειθώ
τόση ορμή
να παύσει;
πιο ψηλά!
πιο ψηλά!
Μονάχα εγώ κι ο Ήλιος!
Ελευθερία!
Μονάχα εγώ κι ο Ήλιος
Θάνατος!
κραυγή αετού υψώνει
απ του κελιού το έμπα.
Ο δρόμος καινός,
Απάτητος,
για μένα!
Αρκεί του Δαίδαλου
η πειθώ
τόση ορμή
να παύσει;
Τα χέρια ανοίγει
χάνεται στου απείρου
το γαλάζιο
Δρόμος καινός
Δρόμος απάτητος
για μένα!
Ήλιος γητευτής
Ήλιος οδηγός
Αρκεί του Δαίδαλου
η πειθώ
τόση ορμή
να παύσει;
πιο ψηλά!
πιο ψηλά!
Μονάχα εγώ κι ο Ήλιος!
Ελευθερία!
Μονάχα εγώ κι ο Ήλιος
Θάνατος!
4 σχόλια:
Κι ένιωσα πως και γω άνοιξα φτερά και πέταξα.. Σαν άλλος Ίκαρος.. σαν άλλος Δαίδαλος.
Πως το άφησες τοσο καιρό Αναστασία μου..;
Αντε περιμένω να σε διαβασω ξεφυλλίζοντας βιβλίο
μερικά πράγματα κυοφορούνται Μαρία μέσα μας. και μια δεδομένη στιγμή γεννιούνται
πολύ όμορφα Αναστασία μου...Ειδικά κάποια μου άρεσαν πολύ,αν και όλα έχουν μια δύναμη λόγου επιβλητική...
Δημοσίευση σχολίου