Στέκω βουβή
στο λευκό χαρτί
των στοχασμών μου.
Εσύ γλιστράς
της σιωπής το νυστέρι
πάνω απ τα θαμμένα ονείρατα.
Μέσα από θύμησες
Φωτός
έρωτος
πάθους
εντός μου.
Πόσο πονά
η αγάπη!
Τα δάκρυα
το γνωρίζουν καλά
σαν κυλούν
σταλιά σταλιά
στο μάγουλο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αναστασία μου τι να πω...
Ειδικα με το που μπηκε το 2009 βλεπω πολυ δυνατες εμπνεύσεις :)
Πολύ πονάει η αγάπη.. Έτσι για να τη νιώθουμε πολύ.
Είν' από κείνους τους πόνους όμως που μας κρατούν ζωντανούς...
Καληνύχτα...
Λευκό χαρτί και σήμαντρο
που διεγείρουν συν-αισθήματα κι αισθήσεις..
Καλημέρα Αναστασία μου
με τον εκλεπτυσμένο σου λόγο..
Δημοσίευση σχολίου