Απεταξάμην το πικρό της μοναξιάς σου
φορτίον.
Απεταξάμην το φρικτό της συντροφιάς σου
προσωπείον.
Απεταξάμην το πλαστό του έρωτος σου
εκμαγείον.
Κραυγή και δάκρυ
πίκρα κι αλάτι
κυλά στις πληγές
που άφησες
πίσω.
η χαραυγή κάπου
να! φτάνει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Μια παρουσία μπορεί να φέρει την μοναξιά περισσότερο κι από μια απουσία.
Και είναι σίγουρα διπλά δύσκολο και ασήκωτο φορτίο στους ώμους.
Υπέροχοι στίχοι Αναστασία μου!
Καλό σαββατοκύριακο
Μάλιστα...
Τα δύο τελευταία σου δείχνουν άλλα συναισθήματα...
Καλά νασαι Αναστασία μου
Συνεταξάμην την αγάπη..
Συνεταξάμην την καλοσύνη..
Συνεταξάμην τη ζωή..
Υπέροχη η μουσική που έντυσε το ποίημα σου.
Δημοσίευση σχολίου