άσμα κύκνου

Το φιλί,
Λάβα καυτή
Προδοσίας.

Τα λόγια,
μαχαίρια δίστομα
Λαβώνανε τ όνειρο.

Ο τρόπος σου
αθλιότητος γέμει.

Τα «σ αγαπώ»
νομίσματα κάλπικα
εξαργύρωναν
την θανή του Έρωτα.

Λυγμός, βουβός ψίθυρος
Αναφιλητό θάλασσας ,
Ακούς;

Στην ακτή και στο διάσελο
Της αγάπης που γνώρισα
Ακούς;

Του κύκνου το άσμα.

η άλλη όψη

Ακροβασία ,
Σε φτηνά του λιμανιού

πορνεία,
Λύτρωση πόνου;

Εφήμερη ηδονή.
Έρωτος νύμφη, βορά θηρίου,
Οργασμός ρημαγμένος

σ απόνερα ρείθρου.

Καπνός τσιγάρου,
Πίκρα βαμμένος,
Βλέμμα στο άπειρο

γυρεύει ανάσταση.

Η άλλη όψη…
Όταν γίνεσαι νύχτα.

νύχτα ασέληνη

Νύχτα εαρινή, ασέληνη
Σε συνάντησα.
Στην ευωδιά των γιασεμιών,
Στην αύρα της ακύμαντης θάλασσας,
Στον διάφανο καθρέφτη του ουρανού
Σε μυστικές συλλογές ονείρων….

Να σε ακολουθήσω θέλω
Στην ατέρμονη πορεία των άστρων
Στο ξέφρενο στροβίλισμα του αγέρα
Στο μικρό μονοπάτι
Που οδηγεί στην αποβάθρα του αύριο.

Με αύρα ερωτος

μ αγγίζεις
πλημμυρίζει δροσιά η πνοή …
Κλείνω τα μάτια ,
μου μιλάς με σιωπή .
Ταξιδεύω.
Αναγαλλιάζει η ψυχή
Ευφορία
Ελπίδα
Στην χούφτα σου.

Νύχτα Εαρινή ασέληνη
Σε συνάντησα
να ήταν τάχα χτες;
στην άλλη ζωή;
στην αιωνιότητα;

Δώδεκα παρα τέταρτο

Να ρθεις

Με βελούδινα βήματα.
Ο χρόνος πάγωσε.
Τα ρολόγια δείχνουν
Δώδεκα παρά τέταρτο.
Λες κι οι μικροί δείκτες
Πάγωσαν.
Δώδεκα παρά τέταρτο
Πάγωσαν
Για μια στιγμή
Για μια νυχτιά
Για μια αιωνιότητα
Πόσο εύκολα ξεχνάνε οι άνθρωποι!

Είναι η ώρα
Που οι ψυχές ερωτεύονται.
Πορφυρό ποτάμι πόθου
Κυλάει απ τα μάτια
Οδεύει στην ψυχή
Έτσι ερωτεύονται οι άνθρωποι.

Δώδεκα παρά τέταρτο
Είναι η ώρα που ο κόσμος
Σωπαίνει…
Αφουγκράζεται ….
Την γέννηση του έρωτα..
Άλικο ρόδο
Ξετυλίγει πέταλα στο σύμπαν
Την ώρα που μικρός κορυδαλλός
Υμνεί τον άχραντο Έρωτα

Να ρθεις

Φόρεσε το πουκάμισο στο χρώμα
Της γης
Γης νοτισμένης δάκρυα.
Άσε τα μαλλιά σου
Θέλω να κυλήσω
Τα ακροδάχτυλα
Να παρασύρω κάθε ανθρώπινη έννοια.

Πόσο χοϊκοί γίνονται οι άνθρωποι!
Προσωπεία άγραφου νόμου
Έτσι για να κυλά η ζωή.

Δώδεκα παρά τέταρτο
Δεν θα σημάνει κανένα ρολόι
Μήτε θα ακούσεις
χαρακτηριστικό χτύπο
Η καρδιά μιλά
Να ρθεις

Δώδεκα!
Είναι ώρα να φύγω!

Αέναη αναζήτηση

Σ αναζητώ...στον παράδεισο της ουτοπίας
που γνώρισα μαζί σου...
.....στο λιμάνι με τα αρμυρίκια
που γνώρισα μέσα στα μάτια σου.

Σ αναζητώ στα κίβδηλα , στα αφανέρωτα
στα αλαργινά και στα ανεκπλήρωτα.
............στο μάργαρο και στο σεντέφι
στο κοχύλι του έρωτα.
που χεις κρυμμένο στην ψυχή ...

σ αναζητώ .......στα ασφοδίλια , στις ανεμώνες
που τις σκορπίζει ο άνεμος της λησμονιάς.
.......στο όπιο, στ αψέντι
της άφατης ηδονής ,
..............στα μυρωμένα
απ την ανάσα σου σεντόνια.

σ αναζητώ στην σοροκάδα
που κυβερνάει τη σκέψη σου....
...............στην αιωνιότητα
που όρισες στην ζήση μου

σ αναζητώ ...στο ημαρ το νοστιμον
σ αναζητώ........................

Σταγόνες αλμύρας

Σταγόνες αλμύρας
Θαμπώνουν την γραμμή
Του ορίζοντα
Είσαι εκεί
Καρτεράς
Ποθείς
Ν αγγίξω την γραμμή
Των χειλιών σου.

Χνούδι των αστεριών

Άφησα χνούδι των αστεριών
Να κυλήσει στην παλάμη
Ο λογισμός

Άφησα λάμψη σελήνης
Να εισχωρήσει
Στα κλειστά βλέφαρα
Η θύμηση

Άφησα μυρωμένο αγέρι
Να γεμίσει
Κάθε ίνα του κορμιού
Ο νόστος

Άφησα την μορφή σου
Να πλανιέται
Πίσω απ τις γρίλιες
Των ματιών
Αέρινη
Γεμάτη έρωτα
Γεμάτη πόθο.

Πόρτα παράδεισου

Η αγκάλη σου πόρτα παράδεισου
Ανοιχτή….
Μες στο σκοτάδι του ποτέ
Στην καταχνιά του σήμερα.
Στην μοναξιά του κόσμου.


Εκεί στην ρίζα του ουράνιου τόξου
Ένα μικρό φιλί
Λευκό περιστέρι
φτερουγάει
Να γλυκάνει
Την μοναξιά της μέρας…….

Οργή

Σε άκουγα να μιλάς
Μ ένα ψίθυρο πνιχτό
Στα χείλη
Κυλούσε ο λόγος σου
Οργισμένο ποτάμι
Για την ζωή.

Συρρικνώθηκα
Σ ένα τόσο μικρό
Άλικο σύννεφο
Στην χαρακιά
Αναμεσα στα μάτια σου

Να μην θωρείς
Τον φόβο
Της απόγνωσης
Που κατέλυε
Στην ψυχή μου.

Κάθε σου λέξη
Τα ρήματα
Τα επίθετα
Βαθιά χάραζαν
Τη γη στο χωράφι του σήμερα.

Θέλησα να ξαποστάσω στην χούφτα σου
Το σφύριγμα του ανέμου
Στην αποβάθρα
Της ψυχής σου
Δεν μ άφηνε.

Τύλιξα γύρω στους ώμους μου
Το μελανό σάλι
Της θλίψης
Και καρτερούσα
Ο άνεμος κόπασε

Ακούμπησα την ράχη
Στον βράχο από γρανίτη
Εκεί είχες οριοθετήσει
Το σήμερα της καρδιάς σου
Έκλαψα

Το δάκρυ λυτρώνει...
Το δάκρυ χαράζει
Πορεία καινή
Στο αύριο

Ήθελες έτσι
Να μιλάς σκληρά
Καθημερινά

Ήθελα έτσι
Να μιλώ
Με σκιές κι ονείρατα.