Οργή

Σε άκουγα να μιλάς
Μ ένα ψίθυρο πνιχτό
Στα χείλη
Κυλούσε ο λόγος σου
Οργισμένο ποτάμι
Για την ζωή.

Συρρικνώθηκα
Σ ένα τόσο μικρό
Άλικο σύννεφο
Στην χαρακιά
Αναμεσα στα μάτια σου

Να μην θωρείς
Τον φόβο
Της απόγνωσης
Που κατέλυε
Στην ψυχή μου.

Κάθε σου λέξη
Τα ρήματα
Τα επίθετα
Βαθιά χάραζαν
Τη γη στο χωράφι του σήμερα.

Θέλησα να ξαποστάσω στην χούφτα σου
Το σφύριγμα του ανέμου
Στην αποβάθρα
Της ψυχής σου
Δεν μ άφηνε.

Τύλιξα γύρω στους ώμους μου
Το μελανό σάλι
Της θλίψης
Και καρτερούσα
Ο άνεμος κόπασε

Ακούμπησα την ράχη
Στον βράχο από γρανίτη
Εκεί είχες οριοθετήσει
Το σήμερα της καρδιάς σου
Έκλαψα

Το δάκρυ λυτρώνει...
Το δάκρυ χαράζει
Πορεία καινή
Στο αύριο

Ήθελες έτσι
Να μιλάς σκληρά
Καθημερινά

Ήθελα έτσι
Να μιλώ
Με σκιές κι ονείρατα.