"Αλεξάνδρεια"

Ερημιά ψυχής

στους υγρούς τοίχους

σκοτεινής κάμαρας.

Πότε ξημερώνει άραγε;

Μάτια σφαλιχτά,

ψάχνω δυο τρεις σκιές

στο χτες

βελούδο κι αλάβαστρο

το χάδι

που τόσο πόθησα.

Αργεί να ξημερώσει άραγε;

Ξάφνου

το όνειρο εχάθει.

Κοιτώ στους τοίχους

σκιές τεθλιμμένων ονείρων,

μοναξιά ξεχασμένων ελπίδων.

Σφίγγει το στήθος

προκάρδιο άλγος

ανάσα θανάτου

…..ακούς τα βήματα;

είναι το μεγάλο ρολόι του τοίχου

που μετρά βασανιστικά

τα βήματα του χρόνου

ειδικά όταν

εσύ είσαι απών.

Αργεί να ξημερώσει άραγε;

Μικρός στεναγμός

γυρίζω πίσω,

μια ματιά μόνο

στο χτες

κι «αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια»

Εχάθει.