Ακόμη κι αν δεν βρεις οτι ζητάς
στην κόχη αυτή του απείρου
μην απορείς
"ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.’’

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

"Αλεξάνδρεια"



Ερημιά ψυχής

στους υγρούς τοίχους

σκοτεινής κάμαρας.

Πότε ξημερώνει άραγε;

Μάτια σφαλιχτά,

ψάχνω δυο τρεις σκιές

στο χτες

βελούδο κι αλάβαστρο

το χάδι

που τόσο πόθησα.

Αργεί να ξημερώσει άραγε;

Ξάφνου

το όνειρο εχάθει.

Κοιτώ στους τοίχους

σκιές τεθλιμμένων ονείρων,

μοναξιά ξεχασμένων ελπίδων.

Σφίγγει το στήθος

προκάρδιο άλγος

ανάσα θανάτου

…..ακούς τα βήματα;

είναι το μεγάλο ρολόι του τοίχου

που μετρά βασανιστικά

τα βήματα του χρόνου

ειδικά όταν

εσύ είσαι απών.


Αργεί να ξημερώσει άραγε;


Μικρός στεναγμός

γυρίζω πίσω,

μια ματιά μόνο

στο χτες

κι «αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια»

Εχάθει.

4 σχόλια:

Διάττων είπε...

Πολύ ωραίο το ποίημά σου. Αποπνέει ένα συναίσθημα στο οποίο θητεύω εδώ και πολλά χρόνια. Θα σε πείραζε λοιπόν να σε παραπέμψω στο blog μου? Contents, Διάττων Αβρός... και διάβασε όποιο θες...

Μαρια Νικολαου είπε...

Πότε ξημερώνει άραγε..;

Καλημέρα Αναστασία μου..
Πολύ ομορφες οι λέξεις σου

melomenos είπε...

ένα σιγανό ξημέρωμα!
καλή σου μέρα

lakis είπε...

Γλυκόπικρο, σαν ανάμνηση. Πολύ ωραίο. Μέρα καλή