Προσμονή

είχες αργήσει
μετρούσα τη στιγμή
που κυλούσε ανάμεσα
ουρανού και γης
ανάμεσα στο δειλινό και στο μεσονύχτι.

είχες αργήσει
η σελήνη ασημοφτέρουγη έγραφε τους ίσκιους
στην ελπίδα ,στην απόγνωση
στο χτες και στο τώρα ,

καρτερούσα να αντικρίσω τα μάτια σου,
γεμάτα θάλασσα
φως
πόθο
μοναξιά
κι έρωτα.

είχες αργήσει
μιλούσες με τα περιστέρια
στην στέρνα
το μεσημέρι,
στις κερασιές έστελνες
κλεφτό φιλί
το δείλι.

σε περίμενα

κοιτούσα το φεγγάρι
να χάνετε στα σύννεφα
σαν την ψυχή μου
που χάνονταν στον λογισμό σου.

το βλέμμα μου αγνάντευε τ΄ άστρα
σαν τη σκέψη μου
που κυνηγούσε το άπιαστο ονειρο
της καρδιάς σου

σε περίμενα
είχες αργήσει…..

ήρθες καλέ μου;