"Αυτή η πρόσκλησις δεν έχει πιά ισχύ"

“αυτή η πρόσκλησις δεν έχει ισχύ»

κρατούσα στο χέρι ωχρό το χαρτί
τα γράμματα λες κι είχαν σκορπίσει στο άπειρο
ο ήχος ξύλινος σχεδόν, σφράγιζε το τέλος.

καρτερούσα όλη εκείνη την χαρά
το πανηγύρι των ευχών
το χοροστάσι των ελπίδων.

Ω ! Πόσο αντηχούσαν όμορφα
τα «θα»
τα «αύριο»
αυτά που θάρθουν…..

«Η δεξίωσις ματαιώνεται»

ένα πλήθος μαβιές κορδέλες φτερούγιζαν στο φύσημα του άνεμου
μικρά λευκά φαναράκια στόλιζαν κάθε γωνία της αυλής

Ακούμπησα στην άκρη, στο τραπέζι
φορώντας το μαβί φόρεμα
Πόσο σου άρεσε κείνο το μαβί φουστάνι!

και το χαρτί στην χούφτα μου ξεθώριαζε

Λες και τα όνειρα
τα σ αγαπώ…

πετούσαν μακριά μαζί με τον αγέρα .
κοντά σου.

«Αυτή η πρόσκλησις δεν έχει πια ισχύ»

στην άβυσσο του «θα» κρύβω τον πόνο
σε πέλαγος απ το «γιατί» μια πίκρα
στα ματόκλαδα δάκρυ λησμονιάς
αργοκυλά.