Άφησα

Μια στάλα κόκκινο
άφησα
στην χούφτα σου
ατόφιο κόκκινο
γλυκιά σιωπή.

Χνούδι γαλάζιο
άφησα,
φέγγος ημέρας,
να στραφταλίζει
παίζοντας ,
μικρό παιδί.

Ρανίδα έρωτα
άφησα,
άστρο μαβί.
Σαν περπατάς
μονάχος σου
να σου φωτίζει
τη στράτα
που χάραξε
η Ζωή.

Επέστρεφε

“επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθησις»

Διαρρηγνύω τον υμένα της ουτοπίας
ξεχωρίζω μέσα απ την αχλή
του ονείρου,
ρανίδα ηδονής,
ένωση σαρκική
απραγμάτωτη.

Η ανάσα καυτή
κοφτή
σχεδόν ασθματική
πάνω στο άυλο κορμί
κυλά
λεπτή γραφίδα
λόγου.

Καμιά φορά η λήθη
σκεπάζει μ άσπρο
κατάλευκο σχεδόν διάφανο
σάβανο,
αναστεναγμούς
ψευδαισθήσεις
οργασμούς νοητούς
την άβυσσο που βύθιζα την αύρα μου.

παρακαλώ σε….
μια λέξη μοναχά
δονεί ηδονικά
τον άνεμο
και φτερουγάει ανάμεσα μας.

παρακαλώ σε…

“επέστρεφε συχνά και παίρνε με
αγαπημένη αίσθησις»

Ύπνος

κοιμήθηκα
έναν ύπνο βαθύ
που έμοιαζε θάνατο.
Σ αντίκρισα
γυμνό
στιλπνό
μπροστά μου
ντυμένο την δροσιά της αυγής,
ντυμένο το άρωμα της νύχτας

τα μάτια βυθίζονταν στο σκοτάδι
δεν διέκρινα τίποτε

τα χέρια μόνο κυλούσαν
πάνω κάτω στις νεροσυρμές
του κορμιού

ολοένα απομακρυνόσουν
ονειρο αλλοτινό
φαντασιά παλιωμένη
σαν να είχε κυλήσει ολάκερος
ο χρόνος του κόσμου.

ξάφνου ανοίγω τα μάτια
αντικρίζω φως
μόνο φως.

Το δείλι

Κοιτούσες με θαλασσινή ματιά
τα ρόδα σου το δείλι,
ένα ένα τα μικρά
μπουμπούκια
γέρναν στο χάδι
απ τα ακροδάχτυλα.

Ήταν θαρρείς ένας κόσμος σιωπηλός
που σε συντρόφευε
κάθε που η ζωή σε βύθιζε σε άβυσσο.

Η καρδιά σου άνοιγε παραθύρι ολάνθιστο
μ ευωδιές και χρώματα
χτυπούσε μ ευγνωμοσύνη
απ τα πέταλα των ρόδων
που άγγιζες.

Τα μάτια σου θαρρείς
έπαιρναν το χρώμα
του δειλινού
η ανάσα σου την ευωδιά της νύχτας,
έτσι που κοιτούσες τα μαβιά πέταλα
νύχτα με πανσέληνο.

Δραπέτης ονείρου

Άναρχος έρως
ζώσας ζωής
δραπέτης ονείρου
του νου γητευτής

Άκρατος πόθος
του φόβου θανή
ασίγαστο μένος
και ξάφνου…σιγή

Αέναο πάθος
το «πρέπει» νεκρό
το χτες στην ζωή μου
τοπίο κενό.

Το «τώρα» το «πάντα»
αλήθεια γυμνή
έκρηξη φλόγας
η σάρκα ριγεί.

Μην ρωτάς
μόνο ζήσε!
τα μάτια κλειστά
πορεύσου τον δρόμο
που χτυπά η καρδιά.

"Χρωστήρ ελπίδος"

«χρωστήρ ελπίδος»
ξεχασμένη επιγραφή
σε πίνακα του μεσοπολέμου.
χρώματα μουντά
η ζωή να κυλά
πίσω απ τις γρίλιες,
σ αμήχανη σιωπή.

«χρωστήρ ελπίδος»
έργο αλλοτινό
μια χαρακιά στην μέση
πορφυρή σχεδόν μαύρη
σπρώχνει το βλέμμα να βουλιάξει
σε κόσμους μακρινούς
κάτι σαν στίχο του Καρυωτάκη:

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών

οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

«χρωστήρ ελπίδος»
η χαρακιά στην μέση
οδηγεί την ψυχή στον έρωτα
με αερικά και νύμφες.


«χρωστήρ ελπίδος»
στο τώρα
στο παντού
στο πάντα
για μια στιγμή μονάχα.

Κι ύστερα όλα γίνονται
σήμερα
βυθίζονται
στην ανία
στη ρουτίνα.

Μπορώ να ονειρεύομαι....ακόμη

Μεταφέρω απλά κάτι όμορφο από τον φίλο Γιώργο Ποταμίτη.

'Ενα ξάφνιασμα το κυριακάτικο πρωινό .

Να ήταν άραγε αγάπη;

Θέλησα να σκορπίσω
πέταλα απ την ψυχή
στον άνεμο που φύσαγε
στα χείλη .
Να ήταν άραγε αγάπη;

Θέλησα να φωτίσω
τον σκοτεινό ουρανό
μ ανέσπερο αστέρι.
Να ήταν άραγε αγάπη;

Θέλησα να ανάψω
για σένα,
ένα ένα τ αστέρια
του ουρανού
το μεσονύχτι
Να ήταν άραγε αγάπη;

Της λησμονιάς την ώρα,
κυλάει αργά,
νυστέρι η σιωπή
στον νιο καρπό
του έρωτα….

Πόσο πόνο
άραγε
ζυγιάζει η αγάπη;

Πόση καρτερία
Έχει χρεία
η αγάπη;
Πόση;……

Απομεινάρι του έρωτα

Απομεινάρι του έρωτα....
γλύκα απ το φιλί σου
μια στάλα ζάχαρη
Στα χείλη.

Απομεινάρι του έρωτα....
χνούδι απ το χάδι σου.
Ένα αστράκι ,
Χωρά μες στην παλάμη μου,
Δες
Φέγγει τ άφατα στενά
Της μνήμης.

Απομεινάρι του έρωτα....
αχός απ την ανάσα σου,
μυρσίνη κι άσπρο γιασεμί
γιομάτος.

Απομεινάρι του έρωτα....
απανεμιά στην αγκαλιά σου.
Έγειρα κι απόθεσα
αιθέριο
δάκρυ
να σε δροσίζει
απ την πίκρα του κόσμου

Αύριο

αύριο ξέρω …..
Θα γευτώ την ανάσα σου
Άλικο τριαντάφυλλο
Στην άκρη του ονείρου.


αύριο ξέρω …..
Η φωνή σου θα μπερδεύεται
στον ψίθυρο των πεύκων
στο μονοπάτι του έρωτα.

αύριο ξέρω ….
Θα μεθύσω γλυκά
στο φιλί σου,

Αύριο
όλα θα είναι γαλανά
σαν την μέρα
που ονειρεύτηκες,
σαν την μέρα
που ξημερώνει
στα μάτια σου.

Ξέρεις…
το αύριο είναι
κοντά….
Μια στιγμή
Μακριά.

Δακρυσμένη θάλασσα

Αγγίζω
της ψυχής σου το κρύσταλλο
Τόσο εύθραυστο….
Σαν πεταλούδας φτερό
Νιφάδα από χιόνι
Στου ήλιου το φιλί.

Ακροπατώ
στην κάμαρη
μην τύχει και ξυπνήσει
αλαφροΐσκιωτη η καρδιά σου,
Πόσο ελαφριά κοιμάται,
Με γιασεμιά στο προσκεφάλι .

Κρύβω
μια πίκρα,
Στο χτες και στου ποτέ την κόχη
Μην τύχει και ψάξεις να την βρεις,
Κείνη την πίκρα την μικρή
Που ανατέλλει
Στις δακρυσμένες θάλασσες,
Στα δυο σου μάτια.

Μίλα μου....

Μίλα μου
Να σωπάσει η μοναξιά
Να κυλάει ποτάμι μαύρο μέσα μου.

Μίλα μου
Να ξορκίσω το κακό
Απ την κλίνη του έρωτα.

Μίλα μου
Ν αγγίξω το ανεκπλήρωτο,
Να πληρώσω το ανικανοποίητο,
Ν ακούσω ψίθυρο ελπιδοφόρο,
Καρδιάς σκίρτημα.

Μίλα μου
Κραυγή στο πέλαγος της θλίψης,
Κραυγή στο δάσος της απόγνωσης,
Κραυγή στα μονοπάτια της αγωνίας .
Μίλα μου……

"Αν θυμηθείς τ όνειρό μου....."

«Αν θυμηθείς τ΄ ονειρο μου»…
Χτύπος καρδιάς
Κελάρυσμα,
στου έρωτα τα μονοπάτια,
γεμάτα φως κι ατόφια γλύκα
απ την ανάσα σου.

«Αν θυμηθείς τ΄ ονειρο μου»…..
Χάδι βάλσαμο κυλάει
σ απόκρυφες ρωγμές του νου
γεμάτες αίσθηση
και πόθο.

«Αν θυμηθείς τ΄ όνειρο μου»…
ψίθυρος αγάπης ζεστός
για σένα
αέναος
ακατάλυτος
αληθινός.

Γιασεμί

Κρατούσα ολάκερο το βράδυ
Στην αγκαλιά μου το φεγγάρι
Ήταν ολόιδιο εσύ.

Μπορούσα να κάνω την νύχτα
Ατέλειωτη,
Έτσι για να κρατώ αγκαλιά
το φεγγάρι
Ένα φεγγάρι ολόιδιο εσύ.

Άκουγα το τραγούδι της ψυχής σου
Ένα πνιχτό ψίθυρο,
άνεμος
που φυσάει στις καλαμιές .

Σου έδειχνα τον ήλιο,
ανέτειλε στου γιασεμιού
την γλάστρα.

Τραγουδούσα,
φιλούσα την αύρα της ψυχής σου,
στο μικρό μονοπάτι της μοναξιάς.

έχει κι άλλο δρόμο
για να βρεις την χαρά
σου φώναζα.

Η ελπίδα φτερούγισε
τώρα πια ξέρω…
ξημέρωσε,
μύρισε γιασεμί.
******

Η εικόνα είναι απο το blog "La Bella Luna"

Μοναξιά

άσε με να ταξιδέψω
στα μάτια σου…….
Να διαβώ έτσι
της μοναξιάς την θάλασσα
Που με πνίγει .

Άσε με να ταξιδέψω
στα μάτια σου ...
δροσιά η καλοκαιρινή αύρα τους
Τούτη την ώρα της χειμωνιάς
που φυσά δυνατά ο αγέρας.

Άσε με να διαβώ
μονοπάτια
στο κορμί σου
με την ανάσα μου.
Εκεί στην κορυφή του ονείρου
να αποθέσω
λευκό ανθό
ολάκερο τον πόθο .

θα αντικρίσω
τον απόλυτο έρωτα ;
ποτέ!
για αυτό
άσε με να ταξιδέψω
στα μάτια σου.

Αχιλλέας

Να με φωνάζεις Αχιλλέα…..
κι ας είναι το όνομα σου
μια χούφτα χώμα νοτισμένο αγάπη,
ας είναι τα μάτια σου θαλασσινή αλμύρα,
ας είναι το χάδι σου αγέρας μυρωμένος γιασεμί.
.
Να με φωνάζεις Αχιλλέα…..
κι ας είναι το όνομα σου
το λιβάδι με τις μαργαρίτες
που κόβουν τα κοριτσόπουλα
να φτιάξουν το στεφάνι του Μαγιού.
ας είναι τα μάτια σου ωκεανός
να χάνομαι στην δίνη του,
ας είναι η ανάσα σου φωτιά.

Να με φωνάζεις Αχιλλέα….
Κι ας είσαι ίδιος ο έρωτας
αέναος
ακατάλυτος
αληθινός.

Let it be

Στο σούρουπο,
Που απόγνωση και θλίψη βάφει
Τον ουρανό
σκέψη μια πλανιέται
Εσύ.
Κι αν είναι να έρθει το λευκό
Κι αν είναι και το γκρίζο
σύννεφο,
Η ευχή ένας ψίθυρος
Let it be

Σε καταιγίδα
μοναξιάς που ταλανίζει
το μυαλό
σκέψη μια ρόδινη
Προβάλει
Εσύ.
Κι αν είναι να έρθει το λευκό
Κι αν είναι και το γκρίζο
Σύννεφο,
στις στάλες της βροχής
Θα τραγουδώ
Let it be

Απάντηση καμιά!
Ο άνεμος μόνο μιλά
Μέσα απ τα φύλλα
Let it be
Let it be.

Είναι φορές

Είναι φορές που λαχταρώ
τα δυο κοράλλια
Να φιλώ….
Τα χείλη σου.

Είναι φορές
που λαχταρώ
στις θάλασσες
να βυθιστώ…
Στα μάτια σου.

είναι φορές
που αδυνατώ
στις λέξεις μέσα
να κρυφτώ
να σου μιλήσω

είναι φορές
που το κορμί
μέσα απ την άφατη ηδονή
για σε σκιρτάει .

είναι φορές που καρτερώ
με ένα δάκρυ μου ζεστό
να δρέψω το φιλί σου

είναι φορές που σ αγαπώ….

Ίσως

Ίσως…….
Ίσως θα θέλες να με λέγανε Μαρίνα
Να τριγυρίζω στα αρμυρίκια ,
Στις κατάφυτες πλαγιές των πεύκων το καλοκαίρι.
Οι αστερίες στον ουρανό,
στα κύματα να σαλαγούν τον πόθο σου.

Ίσως θα θέλες
Τα μαλλιά μου να έχουν το χρώμα της άμμου,
Της καθαρής άμμου σαν την φιλάει γαλάζιο το πέλαγος.
Άφησες δυο τρία κοχύλια απ τα μάτια σου
Στα μαλλιά μου
αστέρια τα έκανα και φωτίζουν τον ουρανό
Της ζήσης μου

Ίσως θα θελες
Τα μάτια μου να χουν το χρώμα των νιόφυτων δέντρων
Στο δάσος με τις κουμαριές,
Που ψάχναμε να βρούμε μανιτάρια.
Κρύβαμε της καρδιάς τα απόκρυφα
Σε μια κόχη γερασμένου κορμού βελανιδιάς.

Ίσως θα θελες να ήμουν αλλιώς…

Ν αρνηθώ την ζωή που δεν έζησα
Στα δυο σου χέρια;

Ν αρνηθώ την φωτιά που μ έκαψε
Απ τα δυο σου τα μάτια;

Ν αρνηθώ τον ανίκατο έρωτα;
ίσως….

Ίσως θα θελες να με φώναζαν Μαρίνα
Ίσως……

Στην άλλη όχθη

Στην άλλη όχθη των ματιών σου…
Κοιλάδα μ ασφοδίλια
Οι θύμησες

Στην άλλη όχθη των ματιών σου…
Ακρογιαλιά με τα αρμυρίκια
Να μπλέκονται στα πόδια των παιδιών
Οι καημοί

Στην άλλη όχθη των ματιών σου,
Ταξίδεψα,
Σκαρί η πανσέληνος.

Κείνο το βράδυ
Το πάθος γλένταγε
Με την χαρά.
Κι η αγάπη κούρνιαζε
Στο πάνω χείλι σου
Μικρό χελδόνι

Κείνο το βράδυ
Αντίκρισα
Χαμογέλιο ζεστό
Φως ανέσπερο
Έρωτα άφραστο

ΕΣΕΝΑ

Στην άλλη όχθη των ματιών σου…………

Sophie Milman - Ochi Chernye

Ochi chernye

Ochi chernye, ochi strastnye!

γλυκιά μελωδία
Στης νύχτας την σιγή.

Την ώρα που το φεγγάρι γλιστρούσε στην αγκάλη μου,
την ώρα που δυο περιστέρια φώλιαζαν στην μνήμη του χτες,
χάθηκα...
σε ένα βαθύ γαλανό βλέμμα.

Tα δυο σου μάτια εκεί
μια θάλασσα μικρή.


την ώρα που ποθούσα να ξεδιψάσω απ την λησμονιά των ανθρώπων ,
την μοναξιά του κόσμου να διώξω από πάνω μου,
χάθηκα...
σε ένα βαθύ γαλανό βλέμμα.

τα δυο σου μάτια εκεί
φάρος στην άκρη του κόσμου
αφήνεις πάντα το σκαρί της ψυχής μου να περάσει

την ώρα που καρτερούσα τον έρωτα
απ το όνειρο να περάσω στην γη των αρχάγγελων,
χάθηκα..
σε ένα βαθύ γαλανό βλέμμα

μην απορείς
ήσουν εσύ
ας κρύβεσαι πίσω απ το ιμάτιο
του «πρέπει»

η μελωδία συνεχίζει να βυθίζει

νου και ψυχή
στην απέραντη θάλασσα
στα μάτια σου.

Ochi chernye, ochi strastnye!

Ochi zhguchie i prekrasnye!

Kak lyublyu ya vas!

Kak boyus' ya vas!

Στα κάστρα

Κάτω η πόλη θολό ποτάμι
Κυλούσε στ άπειρο.

Πάνω τα αστέρια
Χλωμό φεγγάρι
Φώτιζαν
Τ άγνωστο.

Στα κάστρα
Εσύ…
έρως ανίκατος,
ονείρου φύλλο ,
ρανίδα φως,
γαλάζιο μύρο.

Ατιμοθάνατη γυναίκα

Στην τσέπη του λευκού πουκάμισου ένα ξεφτισμένο ονειρο
Στα χείλη ένα μαραμένο «γιατί»

Ακόμη στα χέρια της έκαιγε το τελευταίο τσιγάρο
Δεν πρόλαβε να σε φωνάξει
Είχες στρίψει στην άλλη γωνία
Είχες κλείσει τις γρίλιες
Είχες ανοίξει δυνατά τον ήχο στην τηλεόραση
Ελεθοτυφλούσες
Εσύ
εγώ
όλοι
Μια κοινωνία ολόκληρη.

Εκείνη ψυχή πεταμένη στο ρείθρο
«Γιατί;»
φούντωνε ο στεναγμός στ απάνω χείλι.
Η άσπρη έτρεχε στις φλέβες του μυαλού της
πιο γρήγορα τώρα.

Η ανάσα έσβησε
απ τον ήχο της μηχανής
που πέρασε
το πεζοδρόμιο.

«Νεαρή ατιμοθάνατη γυναίκα»
τίτλος στα ψηλά των πρωινών εφημερίδων

μαθηματικές πράξεις

Πρόσθεση

Ένα σκίρτημα
Δυο λέξεις
Τρία δάκρυα
άθροιση αισθημάτων ερωσφόρων
σε κρυφά της σκέψης μονοπάτια.

Διαίρεση

"διεμερίσαντο τα ιμάτια μου"
ανεμώνες στον κάμπο σαν τις ξεφυλλίζει ο άνεμος.
Μοίρασα χούφτες αστρόσκονη την χαρά μου
στα κύματα
στον άνεμο
.

Αφαίρεση
"μου λείπεις"

Να κοιμηθούμε αγκαλιά

Περιστέρι κούρνιασε
Στην άκρη του ονείρου
Ο λογισμός

Άστρο ασημόφεγγο
Κύλησε να σε βρει
Η θύμηση

Χαμογέλιο πρόσχαρο
Της χαράς παιχνίδι
Ο έρωτας

Νάμα απ την μυριάκριβη
Την κρυφή πηγή σου
Η αγάπη

Αετός περήφανος
Με μια στάλα δρόσο
Εσύ.

Να σ ονειρευτώ

Να σ ονειρευτώ
Γυμνό, στιλπνό
σχεδόν διάφανο
Ντυμένο κατάσαρκα
του φιλιού το μαντήλι

Να σ ονειρευτώ
Καβαλάρη αγέρωχο
Ίδιο άνεμο
που σαρώνει το πέλαγος,
Σε απάτητα ψυχής μονοπάτια.

Να σ ονειρευτώ
Αρχάγγελο στητό
Σε ανίκατου έρωτα δίνη

Να σ ονειρευτώ
Στου σκαριού μου τα ξέθωρα ξάρτια.

Να σ ονειρευτώ…….

Αργεί να φεξει;

Ψίχουλο ήλιου, στα δάχτυλα ανάμεσα
στριφογυρίζω
Τις θύμησες.
Μια δυο τρεις.
Κι είναι μακριά η νύχτα,
βαθύς ο στεναγμός.

Μια άμπωτη σελήνης αργυροφέγγει,
στις κόρες των ματιών
Μια δυο τρεις
Κι είναι θλιμμένος ο καιρός,
παγωνιά ….

Μια χούφτα άστρα πρωινά, ψευδαίσθηση χαράς
στο ονειρο αχνοσβήνουν.
Μια δυο τρεις
Κι είναι μακρινή η ελπίδα,
Ανέφικτου αύριο.

Αργεί να φέξει;

Νόστος

Νοσταλγώ…

….θύμηση φιλιού.
ανατέλλει
Στις παρυφές του ονείρου.
Εσύ μαζεύεις μια μια τις ανεμώνες,
Που αναδεύει ο άνεμος ,
Τις φυλάς προσεκτικά στην τσέπη σου,
Έτσι για να έχεις συντροφιά
Στο διάλειμμα της μοναξιάς.


….Το κύμα στα μαλλιά σου,
μικρό παιδί χαϊδεύω τα αρμυρίκια
Στην ακροθαλασσιά του νου σου.
Γεύομαι στάλες μικρές ευτυχίας..
Το παιχνίδι τελειώνει
Μαζεύω θησαυρό άστρων κι ονείρων
Έτσι πια κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ.

…..την αύρα της φωνής σου
Το δάκρυ σκαλώνει στο ματόκλαδο
Απέραντος ωκεανός
Ερωσφόρων αισθημάτων
κυλούν εντός
πλημμυρίζουν το σύμπαν
το πάντα
το τίποτα.

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --

Κ.Καβάφης

Τα δάχτυλα κυλούν σε μονοπάτια πάθους,
ψηλαφούν μαβιές σταλαγματιές έρωτα

που άφησε η πνοή

«αγαπημένη αισθησις»

στο βάθος του ορίζοντα βυθίζεται ο ήλιος των αναμνήσεων,
πορφυρός
στην θέση του η αργυρή σελήνη
συνεχίζει
αέναο ταξίδι έρωτα.
Ταξίδεμα η θύμηση στα απομεσήμερα τα καλοκαιρινά,
στου φθινοπώρου τις βροχερές βραδιές,
που γύριζες να κοιτάξεις την αγάπη
κι εκείνη χαμογελούσε με βλέμμα τετράχρονου παιδιού.

Αγάπη
μέσα στην νύχτα καρτερώ
μιλώ με τις σκιές στους τοίχους
παίρνει την φωνή ο αγέρας,
ακούγεται στο πέλαγος
το αναφιλητό της θάλασσας.

Έρωτα
μες στην νύχτα δακρύζω
Στην ιριδίζουσα θύμηση .
μάτια σφαλιστά
ευχή μια και μόνη
σ το πάντα
στο παντού της ανάσας
ΕΣΥ.

Ατραπός στο όνειρο του απείρου

Είναι φορές που χάνομαι στην άκρη των στοχασμών
σε συναντώ κείνη την ώρα που τα πουλιά πηγαίνουν να κοιμηθούν,
όλα τα μικρά σπουργίτια μαζεύονται στο μεγάλο πλατάνι της πλατείας και ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

Είναι φορές που βυθίζομαι στην απύθμενη ηδονή της θύμησης.
Γλυκιά χαρακιά στο γαλάζιο του χτες κάνω κι αναζητώ εκείνο το χαμογέλιο.
Τα μάτια τα κλειστά
Τα χείλη τα καμένα απ του έρωτα την λάβα.

Είναι φορές που ακολουθώ το μονοπάτι το χιλιοταξιδεμένο και φτάνω ίσα στην ρίζα του ουράνιου τόξου που ο ίδιος έπλασες με τα ακροδάχτυλα
εκεί αποθέτω έναν άλικο βόλο την καρδιά μου .
Τάμα και φυλαχτό
Στον ναό της αγάπης.

Βλέμμα

Ταξίδεμα ονειρικό
στο αχανές.
Σκίρτημα έρωτα
Κρυφό
Στο διηνεκές.
Χανόσουν στων ματιών μου τους καθρέφτες
Κλεφτά
Για μια στιγμή.
Ποθούσα
Να διανύσω ολάκερη την απόσταση
Μεταξύ ουρανού και γης.
Μα έμενα εκεί
Ένα μικρό φιλντισένιο κοχύλι
Στην παράλια των στοχασμών σου.